Jak się tam dostać
Po pierwsze, leć do Jużnosachalińska (UUS) – lotnisko przyjmuje bezpośrednie loty z Moskwy, Nowosybirska, Chabarowska, Władywostoku, Błagowieszczeńska i Seulu. Seul jest szczególnie szczęśliwy na liście, ponieważ jest to droga dla posiadaczy rosyjskich paszportów mieszkających za granicą.
Reklama
Następnie lecimy do Kurylska liniami Aurora Airlines. Lot ten należy odbyć co najmniej sześć miesięcy przed podróżą, w przeciwnym razie nie dostaniemy się na wyspę drogą powietrzną i będziemy musieli dostać się drogą morską, która jest znacznie dłuższa.
Wsiadamy do przygotowanych samochodów terenowych i jedziemy 15 km do wioski Reidovo, spuszczamy powietrze z opon i jedziemy wzdłuż wybrzeża do Białych Skał.
Same skały ciągną się przez ponad 25 kilometrów wzdłuż zatoki Prostor (tak, tak się nazywa), wskazując na niebo zielonymi wierzchołkami, porośniętymi trawami prawie tak wysokimi jak człowiek i bambusem kurylskim. Aby zobaczyć klify z lądu, trzeba trafić na odpływ, kiedy wąski pas czarnej plaży wyłania się spod wody – wtedy fala pływowa zwana „squeeze” uniemożliwi przejście.
Najlepiej wybrać się tu między lipcem a wrześniem. Można też przyjechać w maju, ale w niektórych miejscach będzie jeszcze śnieg. Nawet w czerwcu jest jeszcze chłodno, ale można zobaczyć piękne mgły.
Deszcz, zachmurzenie i nielatająca pogoda nie są rzadkością na Wyspach Kurylskich i często można zobaczyć Białe Skały rozpuszczające się we mgle z setkami odcieni czerni i bieli. Fotografowie docenią ten krajobraz – można tu przyjechać nawet w nie najcieplejszą pogodę.
Najlepsze widoki roztaczają się ze szczytu klifów, gdzie prowadzi prosta ścieżka – zobaczysz ocean zlewający się z niebem.
Białe klify nie zawsze zasługują na swoją nazwę. Jeśli podziwiasz klify w ciągu dnia, są one rzeczywiście białe, ale o zachodzie słońca stają się niemal czystym złotem. Kiedy słońce wschodzi wysoko nad wyspą, niebieskawe zimne cienie biegną przez wąwozy. Po deszczach skały nasiąkają wodą i stają się szare.
Geolodzy opisują pochodzenie Białych Klifów w następujący sposób: około dwadzieścia tysięcy lat temu lokalne podwodne wulkany wyrzucały ogromne ilości rozgrzanej do czerwoności, pieniącej się lawy, która została szybko schłodzona przez wodę morską. Po jednym z trzęsień ziemi podwodna zamarznięta masa uniosła się ponad powierzchnię dzisiejszego Morza Ochockiego – tak powstał skalisty grzbiet.
